Ετικέτα: Συνήγορος

Στις συμβάσεις αστικής ευθύνης, για την έγκυρη έγερση της αξίωσης του ασφαλισμένου κατά του ασφαλιστή, για τις ζημίες τις οποίες τρίτος υπέστη, κρίσιμος είναι ο χρόνος της επέλευσης της ασφαλιστικής περίπτωσης, δηλαδή, ο χρόνος κατά τον οποίο γεννιέται η ευθύνη του για αποζημίωση και επιδίδεται η αγωγή είτε η εξώδικη όχληση από τον ζημιωθέντα τρίτο.

Η συχνή αναφορά στο κρίσιμο ζήτημα της έγκυρης καταγγελίας στην ασφάλιση προσώπων οφείλεται, αφενός, στις εξαιρετικά σημαντικές συνέπειές της για τον ασφαλισμένο, ο οποίος είναι δυνατόν να βρεθεί ανασφάλιστος, ενώ επί πολλά έτη έχει υπάρξει συνεπής στις από την ασφαλιστική σύμβαση υποχρεώσεις του, και, αφετέρου, στην ευρύτατη περιπτωσιολογία των πραγματικών περιστατικών καταγγελιών, η οποία περιπτωσιολογία, κάθε φορά, απαιτεί τη δικαστική κρίση για τη διαπίστωση του κύρους της κάθε καταγγελίας, σύμφωνα πάντα με τα: άρθρο 7, παρ. 7 και 6 παρ. 1 και 2 του Ν. 2496/1997, σε συνδυασμό με το άρθρο 167 ΑΚ και εν τέλει και του άρθρου 33 του Ν. 2496/1997.

Σύμφωνα και με το ΝΔ 400/1970, που καταργήθηκε με το άρθρο 278 παρ. 1 ν. 4364/2016, είχε ως γνωστόν επιτραπεί στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις να ασκούν, στο πλαίσιο της διάθεσης προϊόντων ζωής, επενδυτικές εργασίες σχηματίζοντας «εσωτερικά μεταβλητά κεφάλαια», μονάδες (Unit Linked), για διάθεση στους ασφαλισμένους.

Μετά την ανάκληση της άδειας λειτουργίας της ασφαλιστικής επιχείρησης, χρονικό σημείο έναρξης της ασφαλιστικής εκκαθάρισης, αναστέλλονται οι ατομικές διώξεις τρίτων κατά αυτής. Επί του ζητήματος αυτού, ενδιαφέρον έχει η απόφαση 36/2022 ΑΠ (δημοσίευση ΝΟΜΟΣ), η οποία αναφέρεται στην ερμηνεία του όρου «απαιτήσεις από ασφάλιση», σύμφωνα με τον ν. 4364/2016, απόσπασμα της οποίας κατωτέρω:

Σύμφωνα με το άρθρο 10 του ν. 2496/1997 για τη Σύμβαση Ασφάλισης, όπως αυτός ισχύει σήμερα, «οι αξιώσεις που πηγάζουν από ασφαλιστική σύμβαση παραγράφονται, στις ασφαλίσεις ζημιών μετά από τέσσερα χρόνια και στις ασφαλίσεις προσώπων μετά από πέντε χρόνια, από το τέλος του έτους μέσα στο οποίο γεννήθηκαν».

Η αυξανόμενη κινητικότητα των οχημάτων και ειδικά αυτών που προέρχονται από ευρωπαϊκές χώρες αναδεικνύει, σε περιπτώσεις εμπλοκής σε ατύχημα, πλήθος ειδικών ζητημάτων, τα οποία αναγκαστικά εμπλέκουν και τη συνδρομή κανόνων Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου, αλλά και διακρατικών συμβάσεων. Για τον λόγο αυτόν, σε τέτοιες περιπτώσεις απαιτείται μεγάλη προσοχή κατά τον χειρισμό τους, για την αποφυγή απώλειας δικαιωμάτων και απαιτήσεων από τον νόμο και τις συμβάσεις ασφάλισης.

Eίναι σημαντικότατο από άποψη ουσίας και συνακόλουθα ένα από τα απαραίτητα στοιχεία προσυμβατικής ενημέρωσης του λήπτη, η κατανόηση ότι μόνη η δηλωθείσα από τον λήπτη της ασφάλισης αξία του ασφαλιζόμενου πράγματος δεν διασφαλίζει την καταβολή από τον ασφαλιστή της δηλωθείσας αξίας, σε περίπτωση επέλευσης του ασφαλιζόμενου κινδύνου.

Σύμφωνα με το άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του ΑΚ, το Δημόσιο οφείλει αποζημίωση για πράξεις ή παραλείψεις των Οργάνων του που ασκούν Δημόσια εξουσία, υπό τις προβλεπόμενες από τον νόμο προϋποθέσεις

Ο Ν. 2496/1997 για την ασφαλιστική σύμβαση, με στόχο την παροχή προστασίας του λήπτη της ασφάλισης, του ασφαλισμένου κ.λπ., εντός των πλαισίων των «ημιαναγκαστικού» χαρακτήρα διατάξεών του, δεν επιτρέπει την ελεύθερη διαπραγμάτευση των όρων της σύμβασης, με εξαίρεση μόνο τις ρητά αναφερόμενες στη διάταξη του άρθρου 33 παρ. 1 του νόμου περιπτώσεις, καθώς και όπου η διάταξη αυτή παραπέμπει σε άλλη διάταξη του ίδιου νόμου, η οποία εμμέσως εντάσσεται στη γενική επιφύλαξη του άρθρου 33, υπό την έννοια ότι, ναι μεν δεν κατονομάζεται ρητά στην εν λόγω διάταξη, καλύπτεται, όμως, από την περιεχόμενη σ’ αυτή γενική επιφύλαξη.

Ο δημόσιας τάξης αποζημιωτικός χαρακτήρας της ασφαλιστικής κάλυψης έχει ως συνέπεια τον αποκλεισμό της υπερασφάλισης, ακόμη και μετά από αντίθετη συμφωνία.

H χρήση σύνθετων οχημάτων ως εργαλείων εκτέλεσης εργασιών, αγροτικών και άλλων, αποτελεί από άποψη ασφαλιστικού ενδιαφέροντος μία ιδιαίτερη περίπτωση, με σημαντικές συνέπειες σε περίπτωση ατυχημάτων και ζημίας τρίτων.

Η μη λήψη των κατάλληλων προληπτικών μέτρων, αν οφείλεται σε ελαφρά αμέλεια, γεννά αξίωση του ασφαλιστή για αποζημίωση.

Mε τον Ν. 3869/2010 παρέχεται η δυνατότητα σε φυσικά πρόσωπα, τα οποία, λόγω πραγματικής αδυναμίας και όχι από δόλο, έχουν παύσει της πληρωμές προς τους πιστωτές τους, να προσφύγουν στα αρμόδια δικαστήρια ζητώντας τη ρύθμιση των χρεών τους ή και την απαλλαγή τους από αυτά, εφόσον πληρούνται οι από τον νόμο απαιτούμενες προϋποθέσεις.

Η οδήγηση, στη χώρα μας, γίνεται από οδηγούς που κατέχουν την ελληνική άδεια ικανότητας οδήγησης. Άλλως, θα πρέπει να γίνεται από οδηγούς που φέρουν άδεια οδήγησης που είναι αναγνωρισμένη, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία και τις διεθνείς συμβάσεις στις οποίες έχει προσχωρήσει η χώρα μας.

Ο ν. 489/1976, όπως κωδικοποιήθηκε με το π.δ. 237/1986, ρυθμίζει την υποχρεωτική ασφάλιση της αστικής ευθύνης έναντι τρίτων για αυτοκινητικά ατυχήματα. Στην πράξη, όμως, συχνά παρέχεται με το ίδιο συμβόλαιο πρόσθετη προαιρετική κάλυψη για προσωπικό ατύχημα του οδηγού του ασφαλισμένου οχήματος.

Για να είναι ισχυρή η μετάθεση του ασφαλιστικού κινδύνου από το φυσικό πρόσωπο στον ασφαλιστή, στις ασφαλίσεις υγείας και ζωής, άλλως για τη σύναψη έγκυρης ασφάλισης, θα πρέπει η μετάθεση αυτή να είναι σύμφωνη με τους κανόνες της ασφαλιστικής τεχνικής.

Όλο και πιο συχνά συναντάται στην πρακτική, ειδικά στον χώρο των τραπεζικών πιστοδοτήσεων, η σύναψη ασφαλιστικής σύμβασης ζημιών, με σκοπό την εξασφάλιση του δανειστή από κινδύνους που ενδεχομένως να μειώσουν ή και να εξαφανίσουν την αξία της προσφερόμενης εμπράγματης ασφάλειας, την οποία δικαιούται ο δανειστής.

Eκτός από τις συμβατικά τυχόν προβλεπόμενες απαλλακτικές για τον ασφαλιστή ρήτρες, ο νόμος ορίζει τις περιπτώσεις εκείνες για την απαλλαγή του ασφαλιστή για αποζημίωση. Σχετικά με το ζήτημα αυτό παραθέτουμε αποσπάσματα από πρόσφατη απόφαση.

Στη σύμβαση ομαδικής ασφάλισης για θάνατο ή ολική ανικανότητα για την αποπληρωμή δανείου, δικαιούχος του ασφαλίσματος είναι η δανείστρια Τράπεζα, η οποία και οφείλει να αξιώσει το ασφάλισμα από τον ασφαλιστή.

H ασφαλιστική εκκαθάριση είναι μία ειδική διαδικασία, η οποία προβλέπεται από το ισχύον δίκαιο με σκοπό την προστασία των συμφερόντων των ασφαλισμένων, καθώς και όλων εκείνων οι οποίοι διατηρούν αξιώσεις από την ασφαλιστική επιχείρηση, η άδεια της οποίας ανακαλείται.