Τι συμβαίνει, κύριε Μητσοτάκη; (Editorial, Φεβρουάριος 2020)

H λαϊκή ρήση λέγει: ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε.
Η Κυβέρνηση, ή μάλλον το κόμμα που κυβερνά, δεσμεύτηκε προεκλογικά –και όχι μόνο– για μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό με πνεύμα ευνοϊκότερο προς τον θεσμό της ιδιωτικής ασφάλισης.

Δεσμεύτηκε για φορολογικές απαλλαγές όσον αφορά στις καταβαλλόμενες εισφορές των πολιτών για την κάλυψή τους από ασφαλιστικές εταιρείες. Δεσμεύτηκε για συγκεκριμένες δράσεις όσον αφορά την ασφάλιση έναντι κινδύνων από φυσικές καταστροφές. Δεσμεύτηκε, ακόμα, για την προώθηση της συνεργασίας των κρατικών νοσοκομείων με τις ασφαλιστικές εταιρείες (ΣΔΙΤ) και για τη σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στις αγροτικές ασφαλίσεις.

Επί παραδείγματι:
Ο Πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τότε, παρέστη στην ανοιχτή εκδήλωση της ΕΑΕΕ (26 Φεβρουαρίου 2019) στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Μεταξύ άλλων και μιλώντας ειδικότερα για τις φυσικές καταστροφές τόνισε: «Μόλις το 16% των σπιτιών είναι ασφαλισμένα έναντι φυσικών καταστροφών. Πρέπει να εξετάσουμε πώς Κράτος και ιδιωτικός τομέας από κοινού θα παρέχουν φθηνή ασφάλιση σε περίπτωση σεισμού. Είναι αδιανόητο σε μια σεισμογενή χώρα να μην έχουμε στη διάθεσή μας ένα τέτοιο εργαλείο».

Λίγους μήνες νωρίτερα (8 Δεκεμβρίου 2018), ο κ. Μητσοτάκης είχε συναντηθεί με τον Πρόεδρο και τα μέλη της εκτελεστικής επιτροπής της ΕΑΕΕ, στα γραφεία του κόμματος. Είχε πει, τότε, μεταξύ άλλων ότι «οι νέοι σήμερα δεν πιστεύουν ότι θα πάρουν ποτέ σύνταξη, γι’ αυτό και συχνά επιλέγουν ακόμη και να εργάζονται χωρίς ασφάλιση. Αυτό είναι αδιανόητο και πρέπει να αλλάξει». Σημείωσε την ανάγκη για τολμηρές μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα, παρουσιάζοντας το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας για δημιουργία τριών πυλώνων στο συνταξιοδοτικό. Υποστήριξε ότι απαιτείται ο δραστικός ανασχεδιασμός του δεύτερου κεφαλαιοποιητικού πυλώνα –υποχρεωτικής– ασφάλισης, ενώ ειδικά για τον τρίτο πυλώνα –προαιρετικής– ασφάλισης τόνισε ότι η πολιτεία πρέπει να χορηγήσει ουσιαστικά κίνητρα, που να καθιστούν ελκυστικότερη την επιλογή συμπληρωματικών προγραμμάτων ιδιωτικής ασφάλισης. Αίσθηση είχε προκαλέσει η δήλωσή του: «Η ιδιωτική ασφάλιση είναι μέρος της λύσης και όχι μέρος του προβλήματος».

Ο κ. Νότης Μηταράκης, Υφυπουργός Εργασίας & Κοινωνικών Υποθέσεων, τότε, παρέστη στην 21η Συνάντηση Ασφαλιστών και Αντασφαλιστών στην Ύδρα (25 – 27 Σεπτεμβρίου 2019) και αναφέρθηκε στο σχέδιο της Κυβέρνησης για το ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας, το σύστημα των τριών πυλώνων, το οποίο έχει ως στόχο να καταστήσει βιώσιμο το συνταξιοδοτικό σύστημα στη χώρα μας. Συγκεκριμένα, ανέφερε: «Προτείνουμε ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που θα είναι ταυτόχρονα διανεμητικό και κεφαλοποιητικό, ώστε να μπορεί ο καθένας να απολαύσει τους καρπούς της εργασίας του, εγγυώμενοι παράλληλα την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών».

Οι παραπάνω δηλώσεις συνιστούν δεσμεύσεις; Ναι ή όχι;
Αν όχι, ουδέν πρόβλημα, συγγνώμη!
Αν ναι, γιατί ουδέν πράττει η Κυβέρνηση;

Στο σχέδιο νόμου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, υπό τον τίτλο: «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση και Ψηφιακός Μετασχηματισμός Εθνικού Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (e-Ε.Φ.Κ.Α.)», που τέθηκε σε διαβούλευση στις 24 Ιανουαρίου, δεν περιλαμβάνεται καμία από τις προαναφερόμενες σχετικές δεσμεύσεις!

Η ασφαλιστική αγορά έχει σε όλους τους τόνους εξηγήσει ότι οποιαδήποτε αλλαγή στον πρώτο Πυλώνα Ασφάλισης δεν είναι αρκετή, χωρίς τη λήψη των απαραίτητων μέτρων στον δεύτερο και τρίτο Πυλώνα, για να λυθεί το τεράστιο πρόβλημα του ασφαλιστικού.

Αυτά όσον αφορά στον… γιαλό.
Μήπως όμως και… στραβά αρμενίζουμε;

Είναι αποκλειστικά ευθύνη των πολιτικών ο διαρκής παραγκωνισμός της Ιδιωτικής Ασφάλισης;
Γιατί αυτοί που εκπροσωπούν την ασφαλιστική αγορά δεν κατορθώνουν να ξεπεράσουν το στάδιο των υποσχέσεων και να εξασφαλίσουν έργα;

Ο κλάδος της ιδιωτικής ασφάλισης δεν μπορεί και δεν θέλει βεβαίως να καταφύγει σε “εκβιαστικές” πρακτικές, για να στηρίξει την επιχειρηματολογία του. Η ίδια η πραγματικότητα, που εξακολουθεί να αγνοείται από το πολιτικό προσωπικό με τον φόβο του πολιτικού κόστους, είναι ο πιο ισχυρός σύμμαχος του κλάδου. Δεν αρκεί όμως αυτό, όπως εκ του αποτελέσματος προκύπτει.

Δεν είναι δυνατόν ο ρόλος του θεσμού της ιδιωτικής ασφάλισης απανταχού της Γης να έχει δικαιωθεί, να λειτουργεί και να αποδίδει στην Κοινωνία και στην Οικονομία, και μόνον στην Ελλάδα να καρκινοβατεί και να είναι πολιτικά ανυπόληπτος! Κάτι ή κάποιοι φταίνε!

Δημήτρης Ρουχωτάς