Στην Ύδρα δεν συνάντησα όλους εκείνους που ήθελα κάτι να τους πω… (Editorial, Ιούνιος 2024)
Παραδέχομαι πως τα κλαδικά περιοδικά ασκούν στρατευμένη δημοσιογραφία.
Ο πρώτος και ο μόνος που (εγώ έχω υπόψη μου) χρησιμοποίησε, καθόλου ενοχικά, τον όρο «στρατευμένη δημοσιογραφία» είναι ο κ. Σωτήρης Κωστόπουλος, άλλοτε Γενικός Γραμματέας Τύπου και Πληροφοριών, της πρώτης και ιστορικής Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της 18ης/10/1981.
Ο Κωστόπουλος, μέσα από ένα ομότιτλο βιβλίο που εξέδωσε, τεκμηριώνει τη χρησιμότητα και τον ρόλο των κομματικών εφημερίδων. Κατ’ αντιστοιχία, λοιπόν, θέτω υπό την κρίση όσων διαβάζετε αυτό το σημείωμα και τη δική μου άποψη – προέκταση αυτής της λογικής.
Τα κλαδικά περιοδικά είναι πράγματι ταγμένα να “υπηρετούν” τον κλάδο τους. Ταγμένα, όμως, όχι διατεταγμένα! Δεν κρύβουν το ότι υπηρετούν τον Θεσμό της Ιδιωτικής Ασφάλισης και τους Φορείς – εταιρείες που “πουλάνε” ασφάλειες.
Δεν χρηματοδοτούνται από την Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών και δεν καθίστανται φερέφωνά της. Αντίθετα, εκφράζονται και διαφοροποιούνται, προτείνουν και απορρίπτουν, στηρίζουν και εναντιώνονται.
Κρατούν, όμως, στο κλάσμα σταθερό, πάντοτε, τον παρονομαστή της Αξίας της υπηρεσίας που ο Θεσμός προσφέρει στις ελεύθερες αγορές και τις Κοινωνίες.
Είναι πολύ δύσκολο για οποιοδήποτε κλαδικό ασφαλιστικό έντυπο να διαθέτει την έξωθεν καλή μαρτυρία του κλάδου που υπηρετεί. Και τούτο, διότι η Ασφάλιση δεν είναι απλά και μόνον μία εμπορική λειτουργία. Είναι πλέον μια δραστηριότητα με Επιστημονικές Αρχές και Κανόνες, οπότε απαιτεί γνώσεις που εξελίσσονται σε σφαίρες που ξεπερνούν τα ταλέντα και τις εμπειρίες. Η Ασφάλιση είναι μία Επιστήμη που διδάσκεται στα Πανεπιστήμια, με εξειδίκευση σε τομείς πολλούς και εξαιρετικούς.
«Ασφάλιση σήμερα είναι: η συγκέντρωση τυχαίων και απρόβλεπτων κινδύνων με τη μεταφορά τους σε ασφαλιστές που συμφωνούν έναντι ασφαλίστρου να αποζημιώσουν τους ασφαλισμένους για τις τυχαίες ζημιές ή να παρέχουν άλλες χρηματικές παροχές ή υπηρεσίες που συνδέονται με τον κίνδυνο».
Ακόμη και η πρυτανεύουσα Νομική Επιστήμη, προκειμένου οι Κοινωνίες να ανταποκριθούν και να λειτουργήσουν την Ασφάλιση, οικοδόμησε το σύγχρονο Ιδιωτικό Ασφαλιστικό Δίκαιο, πάνω σε τρεις βασικές έννοιες: 1) το ασφαλιστικό συμφέρον, 2) τον ασφαλιστικό κίνδυνο, 3) το ασφαλιστικό βάρος.
Κάποτε –και δεν είναι ψιλά γράμματα– υπήρξε το ζήτημα: πότε υπάρχει θεμιτή ασφάλιση και πότε απλούν παίγνιο. Σήμερα και προ πολλού, διατυπώθηκε η Αρχή του Συμφέροντος: «Ο μη έχων ασφαλιστικόν συμφέρον ουδέ να ασφαλισθεί δύναται».
Όχι όλοι ασφαλώς, αλλά κάποιοι, που αξιώθηκαν στον χρόνο, να ανήκουν στον χώρο της στρατευμένης δημοσιογραφίας που υπηρετεί τον Θεσμό της Ασφάλισης, έχουμε συνείδηση ότι «ο θεσμός της Ασφάλισης αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των σύγχρονων κοινωνιών. Εκτός από τις άμεσες ασφαλιστικές αποζημιώσεις, τα επιπλέον οφέλη της κοινωνίας από την ασφάλιση είναι: 1) μειωμένη ανάγκη πρόσθετων αποθεματικών, 2) πηγή επενδυτικών κεφαλαίων, 3) μείωση πιστωτικού κινδύνου, 4) πρόληψη ζημιών, 5) βελτίωση κοινωνικής και επιχειρηματικής σταθερότητας».
Παραδέχομαι πως τα κλαδικά περιοδικά ασκούν στρατευμένη δημοσιογραφία. Πώς, όμως, θα αξιολογηθούν τα κλαδικά ασφαλιστικά περιοδικά, ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ “Ηγέτες” της ελληνικής ασφαλιστικής αγοράς, ΣΗΜΕΡΑ, είτε φοβούνται το άγνωστο αντικείμενο της επαγγελματικής τους ενασχόλησης είτε γνωρίζουν καλά πως ο βασιλιάς είναι γυμνός;
Δημήτρης Ρουχωτάς
Διαβάστε επίσης: Σκέψεις και εντυπώσεις από το 24ο (Re)insurance Meeting
Ακολουθήστε την ασφαλιστική αγορά στο Google News
