Εν ονόματι της πολιτικής και των πολιτικών…

Σε πρώτο πρόσωπο …πολιτική αδεία…

Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε,
Με σεβασμό θα σας καλούσαμε να έρθετε μαζί μας, να διαβάσουμε το κείμενο που ακολουθεί.
Όταν η γνώση συναντάει την εμπειρία, προκύπτει η πρόβλεψη. Ούτε εμείς ούτε εσείς, κύριε Πρόεδρε, επιθυμούμε να κάνουμε πρόβλεψη και μαζί μ’ εμάς ούτε και η Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Πρόβλεψη ως εκ της αναγνώσεως του κατωτέρω κειμένου εννοούμε, για το τι έχουμε μπροστά μας, τι μας περιμένει και ποιος άλλος εκτός από τον κυρίαρχο Ελληνικό Λαό ευθύνεται. Είναι εξαιρετικά πυκνή η ελληνική εμπειρία, μέσα στη σύντομη διαδρομή της πολιτικής ιστορίας της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Είναι εξαιρετικά περίεργο πόσο αδύναμη μνήμη έχει ο ελληνικός λαός και φυσικά
οι εξ αυτού του λαού προερχόμενοι επαγγελματίες πολιτικοί, που είτε έλαβαν, είτε έκλεψαν, είτε άρπαξαν τη λαϊκή εντολή ­σαν ευκαιρία…

“Πολιτική” και “Πολιτικοί”

Επίκαιρο, δυστυχώς, άρθρο από την εφημερίδα Εθνικόν Προσκλητήριον, της 23^ης Δεκεμβρίου του 1948!

«Όταν το 1940 η μικρή και αδύναμη Ελλάς υπέστη την δολοφονικήν φασιστικήν επίθεσιν των οκτώ εκατομμυρίων λογχών, δεν χρειάστηκε κανέναν πολιτικόν άνδρα να χειριστή πολιτικώς την περίστασιν, για να οδηγήση τον αθάνατον Ελληνικόν Λαόν στο μεγαλείο και στη δόξα, που μόνος του και προς παραδειγματισμόν όλου του κόσμου εδημιούργησεν.

Και κατά τη διάρκεια της μαύρης σκλαβιάς του, καμιά πολιτική δεν χρειάστηκε για να τον καθοδηγήση και παρουσιάση την καθολικήν εθνικήν του αντίστασην, η οποία τόσον θαυμάστηκε από όλον τον κόσμον. Μόνος του, εμπνεόμενος μόνον από την Ελληνικήν Ιδέαν, αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς τους πραγματικώς μεγάλους κινδύνους που τον απείλησαν και επέτυχε. Και κατόρθωσε να παρουσιάση ό,τι καλλίτερον μπορούσε γι’ αυτόν και την Ελλάδα.

Σήμερον, δυστυχώς, πάλιν δοκιμάζεται. Σήμερον, πάλιν κινδυνεύει. Σήμερον, πάλιν απειλείται. Και ενώ αγωνίζεται και ενώ προσφέρει ό,τι μπορεί, εν τούτοις εξακολουθεί το δράμα του. Και αιμορροεί και υποφέρει και στερείται.

Αλλά γιατί; Ποιος φταίει; Ο ίδιος Λαός είναι! Εκείνος που ήταν και πρώτα. Ο Ελληνικός Λαός! Αλλά ας εξετάσουμε το ζήτημα από την αρχή και θα βρούμε την αιτία.

Όταν, το 1936, οι τότε πολιτικοί άνδρες του τόπου παζάρευαν την Πρωθυπουργία και τα Υπουργεία, κατηγορούσε ο ένας τον άλλον, προσπαθούσε να ρίξη ο ένας τον άλλον και να αναλάβη αυτός την “Κυβέρνηση”, και παρουσίαζαν εν ολίγοις ένα αξιοθρήνητο θέαμα, βρέθηκε κάποιος ο οποίος τους παραμέρισε, τους ηγνόησε, τους εξουδετέρωσε –αυτή ήταν η αξία τους και η δύναμή τους– και προχώρησε.

Δεν κρίνουμε ούτε την πράξη ούτε το αποτέλεσμα. Εκείνο που δεν δυνάμεθα να αγνοήσωμεν είναι ότι, κατά το διάστημα αυτό μέχρι του πολέμου, ο Ελληνικός Λαός, απαλλαγείς από τους “πολιτικούς”, εγνώρισεν μιαν εποχήν ησυχίας, τάξεως και αναδημιουργικής εργασίας.

Ο πόλεμος τον βρήκε σ’ αυτήν την κατάστασιν. Κανένα συμβούλιον πολιτικών αρχηγών δεν χρειάστηκε για να αντιμετωπιστή η κρίσιμος εκείνη ώρα. Καμία αντιπολίτευσις δεν εκλήθη για να βολιδοσκοπηθή και να δώση την γνώμιν της. Καμία “πολιτική” δεν χρειάστηκε να παίξη κανείς για να βρη την λύσιν.Ο Ελληνικός Λαός, ήσυχος και απηλλαγμένος από την επιρροήν του Κόμματος, του Κυβερνώντος ή του Αντιπολιτευομένου, έλαβον θέσιν και είπεν ΟΧΙ.

Και τότε, προτού κυκλοφορήσουν τα διαγγέλματα και οι διαταγές, όλοι σαν ένας άνθρωπος έτρεξαν αυθορμήτως και εζήτησαν να πολεμήσουν. Και από το εξωτερικό ακόμη οι  Έλληνες ζήτησαν και προσήλθον και επολέμησαν. Και πολιτικοί αρχηγοί ακόμη δίπλα στους φαντάρους μας, επάνω στα βουνά, συνάδελφοι, και αυτοί προσήλθον.

Ακολούθησε η Κατοχή. Κανένας “πολιτικός” δεν τόλμησε να ξεστομίση και να εξαγγείλη διάγγελμα. Κανείς δεν αισθάνθηκε την ανάγκην μα ούτε και τα κότσια του ικανά για να έρθη σε επαφή με τον αφανιζόμενο Ελληνικό Λαόν και να του δείξη τον δρόμο. Και ενώ ένας-ένας φρόντισε με κάθε μέσον να φθάση κάπου αλλού, που υπήρχε ασφάλεια και έδαφος κατάλληλον για “πολιτική”, ο Ελληνικός Λαός πάλιν μόνος του ωργάνωσε την αντίστασίν του. Και αν υπάρχη περίπτωσις που δύναται κανείς να τη βρη ελαττωματικήν ή όχι Εθνικώς άψογον, είναι οσάκις οι “πολιτικοί” έχωσαν την μύτη τους. Και όταν ανοιχτά πια η “πολιτική” σκοπιμότης του αγώνος μπήκε στη μέση, είδαμε την κατάντια μας!
Οι Έλληνες να χτυπάνε τους  Έλληνες! Και μόλις η πολυπόθητη λευτεριά φτερούγιζε προς τα εδώ, οι “πολιτικοί” ήρχισαν την δράσιν τους. Συμφωνίες, Κυβερνήσεις, Προγράμματα.

Δεν είχε φύγει ο τελευταίος Γερμανός από την Αθήνα, όταν αφίχθηκαν οι “αντιπρόσωποι” της Κυβερνήσεως. Και από εδώ αρχίζει το δράμα. Το μεγάλο δράμα της Ελλάδος και του Ελληνικού Λαού.
Η πολιτική “οργιάζει”. Γίνεται ο Δεκέμβριος χάριν της “πολιτικής”. O ένας “πολιτικός” διαδέχεται τον άλλον. Περνάνε όλοι με τη σειρά από την καμπούρα της άμοιρης Ελλάδος. Ο ένας παραδίδει πάντοτε χειρότερα από ό,τι παρέλαβε. Και επί τέλους φθάνουμε προ των εκλογών, που ενομίσαμε ότι ήταν το τέρμα.

Αλλά εδώ ακριβώς παρουσιάζεται το όργιον της “πολιτικής” και των “πολιτικών”. Όλοι εν δράσει. Υποσχέσεις, δεκάρικοι λόγοι, λαγοί με πετραχήλια…

Δυστυχώς, όλοι γνωρίζουμε το αποτέλεσμα. Οι “πολιτικοί” επί σκηνής και η “πολιτική” στην ημερησία διάταξιν. Στο περιθώριο η Ελλάς και ο Λαός της. Αυτός είναι “δικός” μας και θα υποστηριχθή. Εκείνος είναι “δικός” μας και δεν μπορεί να τον πειράξει κανείς. Ο άλλος είναι “αντίθετος” και βαράτε τον. Εμείς έχουμε την πλειοψηφία και θα διοικήσωμεν. Εγώ θέλω εκείνο το Υπουργείο για να συνεργασθώ. Εμένα, αφού δεν με κάνετε Υπουργό, φεύγω και πάω σε άλλο κόμμα. Αν συμμετάσχει εκείνος ο πολιτικός Αρχηγός στην Κυβέρνηση, εγώ φεύγω…

Και η Ελλάς ρημάζεται.

Η Ελλάδα καίγεται και σβήνει σιγά-σιγά.

Αλλά, εμείς …έχουμε τόσους Βουλευτάς και δεν μπορούμε παρά να εφαρμόσουμε την “πολιτικήν” μας.

Εν ονόματι της “πολιτικής”, οι “πολιτικοί” μας εξακολουθούν τον τρελό χορό τους πάνω στο πτώμα της Ελλάδος…».