Γιατί δεν θέλουν να συνεργαστούν οι κλινικάρχες με τις ασφαλιστικές;

Με πολλή προσοχή και εγκράτεια, αφού εκφράσω τα συγχαρητήριά μου στον Πρόεδρο της Ένωσης Αναλογιστών Ελλάδος, κ. Πάνο Δημητρίου, και στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου που του συμπαραστάθηκαν, επιθυμώ να διατυπώσω κάποιες προσωπικές σκέψεις για πρόσωπα, γεγονότα και πράγματα, στον απόηχο του Συνεδρίου της ΕΑΕ, με θέμα «Υγεία: Εστιάζοντας στις ανάγκες του αύριο».

Διακατέχομαι από την ευθύνη του ότι γνωρίζω ότι κάποιοι παρακολουθούν τις απόψεις μου, αλλά και ότι κάποιοι περιμένουν να διαβάσουν αυτά που λέγονται και δύσκολα γράφονται.

Κατ’ αρχάς, λοιπόν, μια… λέξη για τους αναλογιστές που δεν συμπαρίστανται στο δύσκολο και χρήσιμο έργο που επιτελεί ο κ. Πάνος Δημητρίου και οι συν αυτώ.

Εμείς θεωρούμε ότι και αυτοί, εάν αποφασίσουν να υπογράφουν τις αντιρρήσεις τους, να τεκμηριώνουν τις σκοπιμότητες που τους κάνουν να διαφοροποιούνται, εάν εν πάση περιπτώσει ως επιστήμονες αναλόγως και ευπρεπώς διαφωνούν, θα γίνουν ακόμη πιο χρήσιμοι. Στην αντίθετη περίπτωση, υπονομεύουν εαυτούς και αλλήλους.

Επί των πεπραγμένων τώρα του πολύ σημαντικού –επαναλαμβάνω– Συνεδρίου της ΕΑΕ, επιθυμώ να σταθώ και να επισημάνω την κραυγαλέα, ίσως και σε ορισμένες στιγμές εμπαθή, στείρα και αντιασφαλιστική στάση των εκπροσώπων των ιδιωτικών κλινικών απέναντι στις ασφαλιστικές εταιρείες.

Δεν αδικώ εκείνους που σιώπησαν, αλλά συμφωνούσαν με τη σιωπή τους στα λεχθέντα. Περισσότερο κρίνω ότι βολεύονταν με την αντιπαράθεση, παρά ότι εκτιμούσαν τα πράγματα διαφορετικά…

Οι εκπρόσωποι των ιδιωτικών κλινικών παραγνωρίζουν ότι εάν δεν ήταν οι ασφαλισμένοι των ασφαλιστικών εταιρειών και οι ανάγκες που αυτές καλύπτουν με τη retail παραγωγή τους, όχι μόνον οι “κλίνες” τους θα ήταν κενές, αλλά και οι ισολογισμοί τους ισχνοί.

Είναι απορίας άξιο γιατί δεν θέλουν να συνεργαστούν οι κλινικάρχες με τις ασφαλιστικές εταιρείες, ώστε να περιοριστεί το υψηλό κόστος παροχής υπηρεσιών υγείας. Υπερβολές ξενοδοχειακής υποστήριξης, υπερβολές διάθεσης υγειονομικού υλικού και αναλωσίμων, υπερβολές που επιμηκύνουν την παραμονή των ασθενών και της νοσηλείας τους έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση ενός κόστους που δυσκολεύει τις ασφαλιστικές εταιρείες να το “περάσουν” στον καταναλωτή – ασφαλισμένο.

Η σχέση ιατρών, εντός και εκτός των ιδρυμάτων, με τους ασφαλισμένους συζητιέται, όχι πάντοτε κολακευτικά. Και, τέλος, οι περιβόητες κατ’ ιδίαν συμφωνίες των νοσηλευτηρίων με τις ασφαλιστικές εταιρείες –και όχι με τον κλάδο– κάθε άλλο παρά συμβάλλουν στην έξωθεν καλή μαρτυρία της όλης συνεργασίας.

Ακούσαμε απειλητικές εκφράσεις για τα ζητούμενα από τις ασφαλιστικές εταιρείες πακέτα υπηρεσιών. Ακούσαμε, δηλαδή: «Επιθυμείτε πακέτα; Θα σας τα προσφέρουμε σε υψηλότερες τιμές»!

Το πρόβλημα με τα μονοπώλια, όπως διαμορφώνονται στον χώρο της ιδιωτικής υγείας, θα μπορούσε να λάβει βλαπτικές διαστάσεις για την ασφαλιστική μας αγορά. Διαστάσεις που μπορούν να μεγεθυνθούν από κινήσεις επιχειρηματικών συμφερόντων που εξελίσσονται ραγδαία στον χώρο των ιδιωτικών κλινικών και θα εκδηλωθούν οσονούπω.

Η πολυπόθητη συνεργασία των ασφαλιστικών επιχειρήσεων με τα δημόσια νοσοκομεία, που όλοι την επιθυμούν αλλά κανείς δεν την βλέπει πιθανή να συμβαίνει, για λόγους ανεξάρτητους της δεοντολογίας και απολύτως εξαρτημένους από σκοπιμότητες και συμφέροντα, καθίσταται κάθε μέρα που περνάει επιτακτικότερη και αναγκαία.

Σημειώστε τι είπε επ’ αυτού ο κ. Γιάννης Καντώρος, Πρόεδρος της Επιτροπής Υγείας της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος και Δ/νων Σύμβουλος της Interamerican, ζητώντας μια συμφωνία όλων των συμμετεχόντων στον πολυπαραγοντικό τομέα της Υγείας επί της αρχής για την ανάγκη να δημιουργηθούν και να εφαρμοστούν και στην Ελλάδα τα DRGs. «Ίσως, τα DRGs αποτελέσουν το πρώτο χειροπιαστό έργο, όπου μπορούμε να έχουμε πραγματικά μια σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα». Όπως υποστήριξε, πρόκειται για ένα καθολικό στην εφαρμογή του σύστημα, στο οποίο δεν έχει νόημα η διαφοροποίηση.

Ο κ. Καντώρος εξέφρασε τη βούληση της ασφαλιστικής αγοράς να συνεισφέρει σε συνεργασία με το δημόσιο στην προσπάθεια για υιοθέτηση των DRGs, ώστε να επιτευχθεί μια αποτελεσματικότερη διαχείριση και ένα βιώσιμο σύστημα, αφού «η μεγάλη πρόκληση που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε στο εγγύς μέλλον είναι η εξασφάλιση καλύτερης πρόσβασης των πολιτών σε υπηρεσίες υγείας, που είναι κοινωνικό αγαθό, με λιγότερα χρήματα».

Οι ασφαλιστές, από την πλευρά τους, πρέπει να καταλάβουν ότι η αυξανόμενη ζήτηση ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας από τον Έλληνα καταναλωτή, αν και δεδομένη, ενέχει το παράδοξο της ελάχιστης ικανοποίησης των καταναλωτών, καθόσον εκτιμούν υπερβολικά τα κόστη.

Μήπως, λοιπόν, αυτός είναι ο λόγος που οι κλινικάρχες αφ’ υψηλού αποποιούνται την καλή συνεργασία τους με την ασφαλιστική αγορά; Και αν αυτό συμβαίνει, μέγα και ενδιαφέρον ερώτημα γεννάται για τη “συμπεριφορά” των νέων παικτών που έρχονται, και δεν είναι άλλοι από τους παρόχους πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας. Με ποιους θα συνεργαστούν αυτοί; Με τις ασφαλιστικές εταιρείες ή με τις ιδιωτικές κλινικές;

Εν τέλει, και μόνον η ανάδειξη όλων των παραπάνω μέσα από το Συνέδριο της Ένωσης Αναλογιστών Ελλάδος, μας επιτρέπει να επαναλάβουμε ότι η ασφαλιστική αγορά πολλά ωφελείται και πολλά έχει να κερδίσει από τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις των Αναλογιστών.

Δημήτρης Ρουχωτάς