EU: To be or not to be…

Editorial Ιούλιος-Αύγουστος 2016

Τριάντα τέσσερα χρόνια είναι πολλά για να δικαιολογήσουμε, επί εγνωσμένου προβλήματος, τις αδυναμίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από το κείμενο που ακολουθεί, το οποίο συντάχθηκε τον Μάιο του 1982 και υπογράφεται από το Μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Franz Andriessen, προκύπτει εντυπωσιακά ότι πολύ πριν την παγκόσμια οικονομική κρίση η Ευρώπη… τρίκλιζε!
Από τα τότε 10 κράτη μέλη στα 28 και τα προβλήματα μεγαλώνουν! Και μεγαλώνουν, διότι από το 1975 και μετά όχι μόνον τα πλουσιότερα κράτη μέλη γίνονται ισχυρότερα, αλλά και τα φτωχά φτωχότερα!
Ας δούμε, όμως, τι εφοβείτο ο Andriessen το 1982, όπως ακριβώς το δημοσίευσε στο επίσημο EUROFORUM του περιοδικού ΕΥΡΩΠΑΪΚH ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ:

«…βρισκόμαστε σ’ ένα επίφοβο αδιέξοδο…
Η κοντόφθαλμη πολιτική, ο στενόκαρδος εθνικισμός και η περίπλοκη ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, όλα αυτά είναι συμπτώματα της παρακμής του ευρωπαϊκού κράτους.
Εδώ και μερικά χρόνια, η ανάπτυξη της Κοινότητας έχει ανακοπεί. Η οικονομική κρίση αποδεικνύεται εμπόδιο αντί για πρόκληση για ανάληψη κοινής δράσης.

Όλοι συμφωνούμε ότι μέχρι τώρα καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε την καταιγίδα μόνο χάρη στην Κοινή Αγορά.
Όλοι συμφωνούμε ότι η οικονομική ανάκαμψη θα παραμείνει όνειρο, αν προσπαθήσουμε να την επιδιώξουμε μόνοι μας. Όλοι συμφωνούμε ότι τα δύσκολα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε (απασχόληση, ενέργεια, πληθωρισμός) απαιτούν κοινή απάντηση. Όλοι συμφωνούμε ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να μιλά με μια ενιαία, αποφασιστική φωνή, στην πολιτική, τα οικονομικά και εμπορικά θέματα.

Παρ’ όλα αυτά, δεν κατορθώνουμε να λάβουμε τις απαραίτητες αποφάσεις!
Βρισκόμαστε σε μια παράδοξη κατάσταση: κωλυσιεργούμε, δεν πιστεύουμε στο μέλλον της Ευρώπης, ταυτόχρονα όμως γνωρίζουμε πως μόνο μια κοινή ευρωπαϊκή προσέγγιση είναι δυνατό να διαφυλάξει την ευημερία και την ελευθερία μας.

Οι ιδέες δεν λείπουν. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχει αδρανήσει. Προτάσεις που υπέβαλε στο πλαίσιο της Εντολής, δείχνουν τον δρόμο για ένα νέο ευρωπαϊκό ξεκίνημα. Υπάρχει επίσης η κοινή γερμανο-ιταλική πρωτοβουλία (το σχέδιο Γκένσερ-Κολόμπο). Οι Γάλλοι έχουν υποβάλει ένα σχέδιο «νέας πνοής». Πρόσφατα μόλις, η Επιτροπή υπέβαλε προτάσεις για περαιτέρω ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Συστήματος. Και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, άλλωστε, απέδειξε ότι διαθέτει γόνιμο νου.

Η διαδικασία λήψης αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας έχει ακινητοποιηθεί. Και αυτή είναι η αιτία των σημερινών προβλημάτων μας. Παρ’ όλα τα πλεονεκτήματά τους (σ.σ.: μειονεκτήματα τους;), οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες αποτελούν οικονομική και νομική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού προς τα πίσω. Μας λείπει, όμως, μια αληθινή πολιτική αφοσίωση στην ιδέα της Ευρώπης. έχουμε χάσει την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα. Η συνέπεια του γεγονότος αυτού είναι ότι η Ευρώπη σημαίνει ολοένα και λιγότερα στον μέσο Ευρωπαίο, παρόλο που τώρα έχει τη δυνατότητα να εκλέξει το δικό του Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Καθώς η οικονομική κατάσταση χειροτερεύει, αυτή η έλλειψη πολιτικής αποφασιστικότητας αποδεικνύεται ολοένα και πιο επικίνδυνη. Βρισκόμαστε σ’ ένα επίφοβο αδιέξοδο. Οφείλουμε να κινητοποιήσουμε όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη, προκειμένου να ξεφύγουμε από την αναποφασιστικότητά μας. Αν αποτύχουμε, η συνεχιζόμενη πολιτική αποδυνάμωση θα οδηγήσει αναπόδραστα στην οικονομική αποσύνθεση, με όλες τις κακές συνέπειες για την απασχόληση και την ευημερία.

Franz Andriessen
Μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής»

Δεκέμβριος 1980 – Ο (τότε) νέος Πρόεδρος της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, κ. Γκαστόν Τορν, παρουσιάζει τον νέο χάρτη της Ευρώπης των «Δέκα».

«Για να μένουν… οι αναμνήσεις», έγραφε τον Δεκέμβριο του 1981 η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ (μηνιαία έκδοση της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων).

Απέναντι στην αδράνεια (;) αντιμετώπισης των προβλημάτων επί δεκαετίες, διαβάζουμε τη δήλωση του τεχνοκράτη προέδρου της Insurance Europe, κ. Sergio Balbinot, ο οποίος σήμερα μας λέει:

«Με βαθιά λύπη ακούσαμε ότι οι άνθρωποι του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισαν για να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή  Ένωση. Ελπίζουμε, τώρα, αυτοί που χαράσσουν την πολιτική να λειτουργήσουν γρήγορα και να περιορίσουν τον αντίκτυπο της αβεβαιότητας που θα δημιουργηθεί για καταναλωτές και επιχειρήσεις».  

Ας προσέξουμε την… αιχμή: «Αυτοί που χαράσσουν την πολιτική… να περιορίσουν τον αντίκτυπο…»!

Αυτός πρέπει να είναι, λοιπόν, ο στόχος; Ο περιορισμός του αντίκτυπου της αβεβαιότητας;
Και φταίνε μόνον οι πολιτικοί, κύριε Balbinot; Σε τίποτα δεν φταίνε οι συνάδελφοί σας;

Και τώρα στα αποκλειστικά δικά μας, τα ασφαλιστικά…
Όταν ο Παγκόσμιος Ηγέτης των Ασφαλίσεων, το λίκνο που δημιούργησε τον Θεσμό στη σύγχρονη μορφή του, εγκαταλείπει την Ευρωπαϊκή Ένωση και μάλιστα προκαλείται, αφού το αποφάσισε, να τα …μαζεύει και γρήγορα (!!!), δεν γεννά μόνον αβεβαιότητα για το μέλλον μας, το μέλλον της Ευρώπης.

Η πόλωση και η αντιπαράθεση, αν εξελιχθούν είτε σε πολιτικά εργαλεία είτε σε οικονομική στρατηγική, τότε φοβούμεθα ότι απειλούνται πολύ πιο επικίνδυνα πράγματα.

Η Ελληνική Ναυτιλία έχει επιλέξει να εδρεύει στο Λονδίνο…

Οι ρυθμιστικές κανονιστικές διατάξεις που έχουν εκπονηθεί τελευταία, κυρίως το Solvency II, έχουν σχεδιαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο…

Θα δούμε την ασφαλιστική βιομηχανία της Μεγάλης Βρετανίας να διεκδικεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ανάλογες ρυθμίσεις, όπως εκείνες που παραχωρήθηκαν στις Βερμούδες με το Solvency;

Τι θα γίνει και ποιος θα διαδεχθεί τους Βρετανούς στις καίριες θέσεις που κατέχουν; Πρόσωπα που θα τους διαδεχθούν ασφαλώς θα υπάρξουν. Θα συνεχίσουν ή θα αλλάξουν, όμως, τις επιλογές των προκατόχων τους;

Ήδη, η εσπευσμένη παραίτηση του μέλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Λόρδου Hill, υπεύθυνου για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και την ένωση κεφαλαιαγορών, και η μεταφορά αυτού του σημαντικού χαρτοφυλακίου στον Αντιπρόεδρο, κ. Valdis Dombrovskis, δίνει το στίγμα ανατροπών.

Τέλος, και ολίγον πολιτικός προβληματισμός…
Στους δύο παγκόσμιους πολέμους που ρήμαξαν την Ευρώπη, η λύση-λύτρωση και για τους δύο ήρθε από δυνάμεις εκτός Ευρώπης.
Θα επαναληφθεί, άραγε, το φαινόμενο;