Editorial Οκτωβρίου: …Μετ’ ευτελείας

Ας ξεκινήσουμε από τα καλά νέα…
Με ικανοποίηση ως πολίτες –και μάλιστα διάγοντας τη συγκεκριμένη ηλικία– ακούσαμε από την τηλεόραση την επαναδραστηριοποίηση της εταιρείας που σύντομα θα επανακυκλοφορήσει στους ελληνικούς δρόμους το θρυλικό όχημα της δεκαετίας του 1970, το Pony.

Με αίσθημα αγαλλίασης πληροφορηθήκαμε την πρωτοβουλία Οργάνων της Τάξεως να συλλάβουν καλλιτέχνιδα, η οποία με γυμνή παρουσία βεβήλωσε τον ιερό χώρο της Επιδαύρου, προσβάλλουσα έτσι τη δημοσία αιδώ.

Τέλος, δικαιωμένοι αισθανόμαστε για την κάθετη και αδιαπραγμάτευτη πρόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, να κρατήσει μακριά απ’ ό,τι έχει απομείνει από την Κοινωνική Ασφάλιση και τους ακόμη εργαζόμενους τις ασφαλιστικές εταιρείες και τους ασφαλιστές, που επιβουλεύονται την ευημερία αυτής και των εργαζομένων!

Η παραδοξολογία που η ελληνική πραγματικότητα θέλει (;) τα οράματα και οι επιδιώξεις μας να συντείνουν στην αναβίωση του παρελθόντος και να θέλουμε όλοι να ζήσουμε πάλι τις παλιές καλές ημέρες επιμένουν κάποιοι ότι είναι εθνική βούληση.

Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που, πέρα από τη γνώμη μας, μπορούμε και δικαιούμεθα να χαρακτηρίσουμε συνειδητή ή ασυνείδητη αυτή την τάση των πραγμάτων. Είμαστε, όμως, υποχρεωμένοι να αναρωτηθούμε εάν υφίσταται αυτή η τάση και να αναζητήσουμε τους καθοδηγητές της.

Όσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές είναι και επαγγελματίες και πολίτες. Διαθέτουν και κρίση και γνώση. Έχουν ζήσει ό,τι έχουμε ζήσει. και αν όχι όλοι, όλοι ζουν τις επιπτώσεις.
Πρέπει να προβληματιστούμε. Πρέπει να διακρίνουμε τι επιδιώκει καθένας από εμάς, αλλά και ποιους εξουσιοδοτεί να διαχειριστούν τα προβλήματά μας, την καθημερινότητά μας, το μέλλον των παιδιών μας.

Δόξα τω Θεώ, όλοι οι  Έλληνες, μικροί και μεγάλοι, είμαστε πλούσιοι σε εμπειρίες, βιώματα και λάθη.
Επιτέλους, πρέπει να γίνει μια αναδιανομή του πλούτου της εμπειρίας που συσσώρευσαν τα προηγούμενα σαράντα χρόνια πολιτικού αριβισμού και προσωποκεντρικής διαχείρισης του πλούτου, που ο καθένας από εμάς εισφέρει στην κοινωνία. Και όταν λέμε πλούτο, δεν εννοούμε την εμπράγματη ύλη, αλλά το περιβάλλον της αβεβαιότητας, της καχυποψίας, της μιζέριας και της εύκολης απόδοσης πάντοτε στους άλλους των κακών δικών μας επιλογών.

Δυστυχώς, δεν μπορούμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, διότι τα αυτονόητα πλέον έχουν καταντήσει αμπελοφιλοσοφία.