Editorial, Μάρτιος 2015: Κάθε χρόνο και …καλύτερα;

Το εις χείρας σας τεύχος του περιοδικού μας «Ασφαλιστική Αγορά» τον μήνα αυτόν γιορτάζει τη συμπλήρωση των 38 χρόνων από της εκδόσεώς του. Ξεκινήσαμε τον Μάρτιο του 1977 και φθάσαμε σήμερα με κουράγιο για το …Αύριο.

Θέλουμε να σας εκμυστηρευτούμε ορισμένες σκέψεις μας, όχι τόσο για να μοιραστούμε συναισθήματα, αλλά για να σας προτρέψουμε σε επαγωγικές και χρήσιμες σκέψεις, για την ίδια δουλειά που κάνουμε όλοι μας και από την οποία ζούμε όλοι μας.

Η ασφαλιστική αγορά της Ελλάδος, ένα μικρό σε μέγεθος σημείο της παγκόσμιας ασφαλιστικής βιομηχανίας, μπορεί και εκπέμπει και αυτή μηνύματα για το μέλλον μας, για την προκοπή μας. Χρέος δικό μας είναι να επικοινωνούμε αυτά τα μηνύματα, κατά κύριο έργο.

Έχουμε προσέξει και από άλλα σχήματα που γιορτάζουν επετειακά τη διαδρομή τους και την προβάλλουν, για να αναδείξουν τη φερεγγυότητά τους και τη χρησιμότητά τους, ότι υποστηρίζουν την ύπαρξή τους πολύ διαφορετικά, ανάλογα με την ηγεσία που διαθέτουν τη δεδομένη στιγμή. Είναι άλλο πράγμα ο επετειακός εορτασμός σε ένα σχήμα του οποίου παρίσταται και είναι ενεργός ο ιδρυτής και δημιουργός, και άλλο απόντος αυτού, όταν οι επίγονοι διαχειρίζονται και καρπούνται την ιστορική του διαδρομή.

Πολλές ασφαλιστικές εταιρείες στον τόπο μας, έχοντας συμπληρώσει περισσότερες δεκαετίες ζωής και δράσης από αυτές που εμείς διαθέτουμε, γιόρτασαν και γιορτάζουν τη διαδρομή τους, χωρίς όμως να έχουν ούτε την ενεργητική συνέχεια ούτε καν τη γνώση και την επαφή με τα κίνητρα και τις αξίες των δημιουργών.

Για να γίνουμε πιο σαφείς, αναφερόμαστε σε σχήματα όχι μόνον που εξαγοράζονται, επανασχεδιάζονται και επαναπροσδιορίζονται, αλλά και σε εκείνα τα σχήματα-εταιρείες που συνεχίζουν με διαχειριστική προοπτική, υπακούοντας σε κέντρα των οποίων είναι υπάλληλα.

Δυστυχώς, η ελληνική ασφαλιστική αγορά βιώνει μία περίοδο με γηρασμένα σχήματα και κατά πλειοψηφίαν οι ηγεσίες στις ασφαλιστικές εταιρείες των σχημάτων αυτών υπηρετούν στόχους και οράματα απρόσωπων πολυεθνικών κέντρων, τα οποία δεν υπηρετούν τον Θεσμό της Ιδιωτικής Ασφάλισης, αλλά καρπούνται ή επιχειρούν να καρπωθούν τις οικονομικές ευκαιρίες που ο Κλάδος εξακολουθεί να διαθέτει μέσα στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι.

Εξ αυτού του γεγονότος προκύπτει και η σύγχυση που επικρατεί στις μέρες μας και την οποία υπηρετούν τα σχήματα, για τη χρησιμότητα του Θεσμού της Ιδιωτικής Ασφάλισης. Αυτή είναι και η γενεσιουργός αιτία της μειωμένης υπόληψης που ο Θεσμός της Ιδιωτικής Ασφάλισης και οι εκπρόσωποί του εισπράττουν, όχι μόνον από τα κέντρα εξουσίας, αλλά και από αυτό που λέμε αγορά, η οποία συμπεριλαμβάνει τους καταναλωτές και τους επαγγελματίες.

Αυτή ακριβώς είναι η αιτία του παραλογισμού που ζούμε σήμερα και ο οποίος συνίσταται στο να ταυτίζεται η ασφαλιστική εργασία με άλλες οικονομικές δραστηριότητες και υπηρεσίες, όπως είναι οι τραπεζικές και γενικότερα οι χρηματοοικονομικές.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι, εάν καταγράψουμε με ονοματεπώνυμο τους διοικούντες των ασφαλιστικών εταιρειών στην Ελλάδα σήμερα, θα παρατηρήσουμε ότι ελάχιστοι άνθρωποι από αυτούς διαθέτουν την ιδιότητα και τις γνώσεις του ασφαλιστή.

Επίσης, καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι στην ελληνική ασφαλιστική αγορά του 2015, η ασφαλιστική παιδεία υπολείπεται σε ενδιαφέρον της φροντίδας που επιδεικνύουν για προσαρμογή σε λογιστικά πρότυπα, σε οργάνωση για μείωση κοστολογίων και σε ενδυνάμωση εναλλακτικών δικτύων πρόσκτησης εργασιών.

Η πρόληψη, η αποταμίευση, η αποζημίωση υποβαθμίζονται σε αναγκαίο κακό και ενημερώνεται ο καταναλωτής για τις ανακεφαλαιοποιήσεις των μετοχικών κεφαλαίων, για τα περιθώρια φερεγγυότητας, για τη ρευστότητα και άλλους τινές δείκτες, οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τα ενδιαφέροντα του καταναλωτή, αλλά μόνον και μόνον θωρακίζουν και εξασφαλίζουν την οικονομική ευρωστία του σχήματος, χωρίς μάλιστα ανταποδοτικότητα.

Δεν μας ξενίζει ότι, στην ελληνική ασφαλιστική αγορά σήμερα, τα οικονομικά και παραγωγικά στοιχεία των ασφαλιστικών εταιρειών είναι και δυσπρόσιτα και ακαταλαβίστικα, αλλά και συγκλίνοντα προς μία και μόνον κατεύθυνση: όχι εκείνη της εξασφάλισης του ζημιωθέντος, αλλά εκείνη της εξασφάλισης του μετόχου. Και μάλιστα καθόλου προσχηματικά!

Στα 38 χρόνια που εμείς ως περιοδικό εργαζόμαστε για τον Θεσμό και την Ιδέα της Ασφάλισης, η χθεσινή εποπτεία αλλά και η σημερινή έχουν κλείσει περισσότερες ασφαλιστικές εταιρείες απ’ όσες σήμερα εργάζονται στην Ελλάδα. Σε καμία περίπτωση οι ζημιωθέντες καταναλωτές δεν εισέπραξαν όχι απλώς τις απαιτήσεις τους αλλά ούτε καν τις δεδουλευμένες εισφορές τους. Δεν γνωρίζουμε αν σε άλλες χώρες έχουν συσταθεί-υπάρχουν Σύλλογοι …Ζημιωθέντων!!!

Συμπίπτει τις ημέρες αυτές στην Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος, μέλη της οποίας είναι οι περισσότερες ασφαλιστικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, να διενεργούνται αρχαιρεσίες για νέο διοικητικό συμβούλιο. Αρχαιρεσίες τύποις, αφού σε αυτές ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα, εξαγγέλλονται τα ίδια πράγματα και διαψεύδονται οι ίδιες, κάθε φορά, προσδοκίες.

Οι σκέψεις αυτές τίθενται στην κρίση όσων μας διαβάζουν και είμαστε έτοιμοι για τον όποιο αντίλογο. Η σιωπή απέναντι στις σκέψεις αυτές εκλαμβάνεται από εμάς ως συμφωνία.