Ασφάλιση ή «Συνδρομή»; (ή μήπως… Κορόιδα, μην ασφαλίζεσθε…)

Υπάρχει σε ένα σημείο της υφηλίου μια χώρα που λέγεται Ελλάδα στην οποία, πέραν της φαιδράς πορτοκαλέας, ανθούν και πολλά ακόμη ασύλληπτης εφευρετικότητας δημιουργήματα, που κάθε στοιχειωδώς λογικός άνθρωπος θα περίμενε να τα συναντήσει μόνο στο θέατρο του παραλόγου.

Ως γνωστόν, τον τελευταίο καιρό συνέβησαν μεγάλες φυσικές καταστροφές (πυρκαγιές και πλημμύρες) που κόστισαν ανθρώπινες ζωές, καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και περιουσιακές ζημίες ιδιωτών.

Τα ίδια φυσικά φαινόμενα εάν συνέβαιναν σε άλλες πιο προηγμένες και οργανωμένες χώρες θα προκαλούσαν, μετά βεβαιότητας, σημαντικά μικρότερες επιπτώσεις.

Το Ελληνικό Κράτος, χωρίς να αναγνωρίσει ευθέως τις ευθύνες του για την επιδείνωση των επιπτώσεων αυτών, προέβη σε εξαγγελίες παροχών και αποζημιώσεων, χαρακτηρίζοντάς τες ως «συνδρομή», προφανώς καθ’ υπόδειξη των νομικών του συμβούλων.

Οι αποζημιώσεις αυτές, στην περίπτωση των ολικώς καταστραφέντων ιδιωτικών κτηρίων ανέρχονται σε €1.000/M2, ενώ στην περίπτωση μερικώς ζημιωθέντων είναι χαμηλότερες και φθάνουν μέχρι €550/Μ2. Τα ποσά αυτά καλύπτουν σε μεγάλο ποσοστό τα κόστη ανακατασκευής ή επισκευής των οικοδομών, οι οποίες στη μεγάλη τους πλειοψηφία δεν ήταν και ιδιαιτέρως ποιοτικής κατασκευής.

Μέχρις εδώ όλα καλά θα έλεγε κάποιος. Έλα, όμως, που στην υπουργική απόφαση περιλαμβάνεται και ο εξής απίστευτος όρος:

«Εάν ο ιδιοκτήτης λάβει αποζημίωση και από άλλη πηγή, όπως ασφαλιστική εταιρεία, τότε το σύνολο των αποζημιώσεων δεν μπορεί να υπερβεί, σε περίπτωση ολικής καταστροφής, τα €1.000/Μ2 και εάν συνολικά λάβει υψηλότερη αποζημίωση από €1.000/Μ2, τότε οφείλει να επιστρέψει εντόκως το υπερβάλλον ποσόν στο Δημόσιο».

Το Δημόσιο, δηλαδή, θεωρεί αυτονόητο ότι πρέπει πρώτα να πληρώσει η ασφαλιστική ό,τι οφείλει εκ του ασφαλιστηρίου και μετά, εάν υπάρχει ακόμη υπόλοιπο μέχρι τα €1.000/Μ2, να το καλύψει το Δημόσιο.

Εδώ θα μπορούσε ευλόγως να ρωτήσει κάποιος: γιατί να μην ισχύσει το αντίθετο, δηλαδή να πληρώσει πρώτα το Δημόσιο τα €1.000/Μ2 σε όλους τους πληγέντες, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους, όπως υποχρεούται να πράξει βάσει της συνταγματικά κατοχυρωμένης αρχής της ισοπολιτείας και ισονομίας, και μετά, εάν υπάρχει περαιτέρω υποχρέωση εκ του ασφαλιστηρίου, να αποζημιώσει η ασφαλιστική εταιρεία.

Εν Ελλάδι, δηλαδή, τιμωρούνται όσοι προβλεπτικοί και νοικοκύρηδες είχαν ασφαλίσει τα σπίτια τους, πληρώνοντας επί σειρά ετών τα αναλογούντα ασφάλιστρα, αφού τελικά λαμβάνουν ακριβώς την ίδια αποζημίωση με όλους όσους αδιαφόρησαν και παρέλειψαν να ασφαλισθούν. Ωραιότατο μάθημα προώθησης και ανάπτυξης της ιδιωτικής ασφάλισης, που τόσα έσοδα και θέσεις εργασίας προσφέρει στο αδηφάγο Δημόσιο!

Από την άλλη πλευρά, ακόμη πιο αδικημένες καθίστανται οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες σε οποιαδήποτε άλλη ίδια περίπτωση θα είχαν το δικαίωμα υποκατάστασης στα δικαιώματα του ασφαλισμένου και αγωγής κατά του υπαιτίου της ζημίας (π.χ. ενός γείτονα ή άλλου υπαιτίου τρίτου), ενώ τώρα είναι αμφίβολο εάν μπορούν να διεκδικήσουν από το μετά βεβαιότητας υπαίτιο Δημόσιο.

Η αντίδραση που επιβάλλεται να επιδείξουν οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι είτε να απαιτήσουν να προηγηθεί η πληρωμή από το Δημόσιο είτε αφού αποζημιώσουν και υποκατασταθούν στα δικαιώματα των πληγέντων, να στραφούν κατά του Δημοσίου ως υπαιτίου των ζημιών.

Από πλευράς της κοινωνίας πρέπει να ζητηθεί η νομοθέτηση της υποχρεωτικής ασφάλισης όλων των κατοικιών, της οποίας το κόστος είναι ελάχιστο συγκρινόμενο με τους διαφόρους φόρους που βαρύνουν την κατοικία και που καταλήγουν, χωρίς καμία ουσιαστική ανταπόδοση, στο παμφάγο Δημόσιο.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Κορόιδα, μην ασφαλίζεσθε, πάντα υπάρχει το στοργικό κράτος που θα σας καλύψει!!!

Δημήτρης Ρουχωτάς