Ποιον ρόλο επιφυλάσσουν οι Έλληνες πολιτικοί στην ιδιωτική ασφάλιση;

Η πρόκληση της εποχής μας είναι παγκόσμια και επιτακτική. Η κλιματική κρίση “δείχνει τα δόντια της” και πλέον ακόμα και οι δύσπιστοι συμμετέχουν στη συζήτηση για τα μέτρα πρόληψης, διαχείρισης, μετριασμού και αντιμετώπισης των κινδύνων.

Οι ασφαλιστές, σε άλλες αγορές, οι οποίες είναι ώριμες ασφαλιστικά, κατέχουν αποφασιστικό λόγο και ρόλο: συμβουλεύουν τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής σχετικά με τη λήψη των πλέον αποτελεσματικών μέτρων πρόληψης και μετριασμού των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής. Συμβουλεύουν και εισακούονται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, γιατί στον αγώνα κατά της κλιματικής κρίσης, που είναι παγκόσμιος, η ασφαλιστική βιομηχανία είναι μέρος της λύσης. Η ασφαλιστική επιστήμη έχει μέθοδο και δεδομένα, οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν κεφάλαια και κίνητρο, οι κοινωνίες έχουν ανάγκες και λιγοστό χρόνο, γι’ αυτό και έχουν ανάγκη τον ασφαλιστικό κλάδο.

Στη χώρα μας, δεν φαίνεται να τα αντιλαμβάνονται αυτά οι πολιτικοί μας, διαχρονικά. Έχουμε μάλιστα την αίσθηση πως δεν λαμβάνουν και πολύ σοβαρά υπόψη τους ασφαλιστές!

Στο ερώτημα «γιατί συμβαίνει αυτό;» υπάρχουν πολλές πιθανές απαντήσεις. Μπορεί να μην καταλαβαίνουν τι τους λένε ή να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν! Μπορεί πάλι να καταλαβαίνουν, αλλά να μη θέλουν να αναλάβουν το, κακώς εννοούμενο, πολιτικό κόστος της όποιας απόφασης λάβουν, που θα συνυπολογίζει, έστω, τις προτάσεις των ασφαλιστών!

Ωστόσο, η όποια πολιτική απόφαση έχει συνέπειες, κοινωνικές και οικονομικές, και εν τέλει οι πολίτες είναι εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν το πραγματικό κόστος της έκθεσής τους στις οικονομικές συνέπειες των φυσικών καταστροφών, που πλήττουν μια εν πολλοίς ανοχύρωτη και απροετοίμαστη Ελλάδα.

Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό πως οι Έλληνες ασφαλιστές ή, αλλιώς, η Ένωση Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος, έχουν ζητήσει από την Κυβέρνηση να δώσει ουσιαστικά κίνητρα στην ιδιωτική ασφάλιση, κατά τη διαμόρφωση του συνολικού πλαισίου των αποζημιώσεων και ανάληψης κινδύνων στις περιπτώσεις κρατικής αρωγής από φυσικές καταστροφές. Έχουν υποβάλει μάλιστα συγκεκριμένη πρόταση για καθιέρωση υποχρεωτικής ασφάλισης κατοικιών από σεισμό και βασικό στοιχείο της πρότασής τους είναι «η σύμπραξη του Δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα, που αποτελεί αναγκαία συνθήκη για την πλέον αποτελεσματική και επωφελή για τους πολίτες αντιμετώπιση των σημαντικών ζητημάτων, όπως το συγκεκριμένο». Οι ΣΔΙΤ, άλλωστε, προκρίνονται ως λύση και υιοθετούνται από πλείστα κράτη ανά τον κόσμο, αναπτυγμένα και αναπτυσσόμενα.

Τι έκανε η Κυβέρνηση;

Νομοθέτησε πριν λίγους μήνες την «Κρατική αρωγή προς επιχειρήσεις και μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα φορείς για θεομηνίες (…)», λειτουργώντας ως ερασιτέχνης ασφαλιστής, όπως εύστοχα δήλωνε σε σχετικό άρθρο του στην «Α.Α.» ο καθηγητής κ. Μιλτιάδης Νεκτάριος, επισημαίνοντας πως πρόκειται για «πρωτοφανή σύλληψη, η οποία δεν έχει διεθνές προηγούμενο. Ιδιαίτερα σε μια χώρα που δεν έχει εκπονήσει τα τελευταία 40 χρόνια μια στοιχειώδη πολιτική διαχείρισης των καταστροφικών κινδύνων, ακόμα και για την περίπτωση των σεισμών, όταν η Ελλάδα είναι η πιο σεισμογενής χώρα της Ευρώπης». Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, μαθαίνουμε πως αναζητούνται, μέσω συστάσεων από τις ασφαλιστικές εταιρείες, οι ειδικοί επαγγελματίες πραγματογνώμονες που θα υλοποιήσουν όσα προβλέπονται στον παραπάνω νόμο, ως προς την αξιολόγηση και τη διαχείριση των ζημιών σε ανασφάλιστες επιχειρήσεις.

Η νέα –πρωτοφανής και πάλι θα λέγαμε– σύλληψη της Κυβέρνησης αφορά την υποχρεωτική ασφάλιση των νέων κτηρίων από το 2025 και μετά, σε περιοχές υψηλής επικινδυνότητας για πλημμύρες και πυρκαγιές. Η νομοθετική αυτή ρύθμιση περιλαμβάνεται στον Εθνικό Κλιματικό Νόμο (τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση στις 24/11). Εδώ ισχύει αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη: η επιστήμη (η ασφαλιστική στην περίπτωσή μας) σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Αφήνουμε σε άλλους, αρμοδιότερους ημών, να εξηγήσουν ποιες βασικές αρχές – έννοιες της ασφαλιστικής επιστήμης παραβιάζονται κατάφωρα από την παραπάνω νομοθετική πρόβλεψη. Στελέχη της αγοράς πάντως προειδοποιούν ότι, στην περίπτωση υιοθέτησης αυτής της προσέγγισης από την Πολιτεία, το ασφάλιστρο θα είναι ουσιαστικά ισόποσο του κόστους της ζημιάς για κάθε ασφαλισμένο!

Κατόπιν αυτών των δύο χαρακτηριστικών παραδειγμάτων, θα ήταν μάλλον ασφαλές να πούμε ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας χρειάζεται ταχύρρυθμα και εντατικά μαθήματα (για να τους διευκολύνουμε, τους συνιστούμε να διαβάσουν στο τεύχος Δεκεμβρίου της «Α.Α.» τη δήλωση της Insurance Europe για την COP26, αλλά και τις προτάσεις – επισημάνσεις της Munich Re και της Allianz), για να κατανοήσει ότι η ασφαλιστική επιστήμη έχει κανόνες και ότι η ασφαλιστική αγορά μπορεί να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, αλλά όχι ένα χρήσιμο άλλοθι. Ο αναπτυγμένος κόσμος αναζητά ήδη τους τρόπους να αξιοποιήσει ακόμα πιο αποτελεσματικά τα εργαλεία της ιδιωτικής ασφάλισης.

Στην Ελλάδα, ποιον ακριβώς ρόλο επιφυλάσσουν οι πολιτικοί για τον κλάδο αυτόν της επιχειρηματικότητας και της οικονομίας που άντεξε δέκα και πλέον χρόνια κρίσης και παραμένει ο μόνος ίσως κλάδος που ουδέποτε έδρεψε οφέλη κρατικής μεροληψίας και εύνοιας;

Σούλα Κορμά

Ακολουθήστε την Ασφαλιστική Αγορά στο Google News