Ηλίας Τσολάκης: Πού πάει ο Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής;

| Άρθρο του Ηλία Τσολάκη, Προέδρου ΠΟΑΔ |

Από τη θέση του Προέδρου της ΠΟΑΔ και από τις συζητήσεις μου με πολλούς πράκτορες ασφαλίσεων, ήρθα αντιμέτωπος με πολλά, και δύσκολα να απαντηθούν, ερωτήματα.
Αφουγκραζόμενος όλον αυτόν τον κόσμο, που ξεκινάει κάθε χρόνο από το μηδέν να “χτίζει κάστρα και πολεμίστρες”, να θωρακίζεται απέναντι σε κάθε εμπλεκόμενο στη διαμεσολάβηση επίδοξο “ληστή” των περιουσιακών του στοιχείων, θέλω να αναφερθώ σε δύο θέματα.

Το πρώτο αφορά τις ασφαλιστικές εταιρείες, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή εκπονούν και εκδίδουν εμπορικές πολιτικές, είτε ευφάνταστες είτε ανύπαρκτες, για να βάλουν στο χαρτοφυλάκιό τους όσους περισσότερους συνεργάτες και πελάτες μπορούν, χωρίς να προσφέρουν τελικά τίποτε ουσιαστικό στην ενότητα του κλάδου και των διαμεσολαβητών, αλλά παράγοντας αντιπαλότητες και αοριστολογίες.

Ποια ασφαλιστική εταιρεία πείθει πιο εύκολα τους συνεργάτες της, τελικά; Αυτή που βάζει υψηλούς στόχους και προσπαθεί να πάρει την ελίτ της διαμεσολάβησης μαζί της ή αυτή που αρέσκεται στους μεγάλους αριθμούς, χρησιμοποιώντας οποιονδήποτε της υποσχεθεί “λαγούς με πετραχήλια”;

Και οι δύο είναι χαμένες και τις δύο τις χρησιμοποιούν, όπως θέλουν, οι τυχοδιώκτες της διαμεσολάβησης.

Οι αγαπητοί μας Πρόεδροι και Διευθύνοντες Σύμβουλοι των Ασφαλιστικών Εταιρειών –τους οποίους σεβόμαστε και αγαπάμε, γιατί όλοι εμείς ακουμπάμε επάνω τους το μέλλον και τα όνειρά μας– πρέπει να αντιληφθούν ένα μόνον πράγμα: εγκλωβισμένους με μέτρα “στήριξης” διαμεσολαβητές-μεσίτες και πράκτορες δεν θα έχουν ισόβια κοντά τους!

Πρέπει να απελευθερώσουν το ασφάλιστρο από εμπορικές δεσμεύσεις του τύπου «φέρε 200.000 ευρώ, για να σου δώσω πίσω μέρος της προμήθειας που σου αναλογεί».

Πρέπει η προμήθεια να δίνεται αξιοκρατικά και στη βάση της, όχι με κλειστές συμφωνίες και εμπνευσμένα υπηρεσιακά σημειώματα. Απ’ αυτήν την έκβαση ο μόνος χαμένος είναι ο διαμεσολαβητής˙ αυτός που, αντί να ανταμειφθεί για το σύνολο της εργασίας που παράγει, τελικά μπορεί, για δέκα-είκοσι ευρώ, να χάσει όσα ονειρεύτηκε ή όσα του έταξαν –ταξίδια, αυτοκίνητα κ.λπ. Γιατί, η άλλη πλευρά έχει μόνον κέρδος, είτε επιτευχθούν οι στόχοι είτε φτάσει στην πηγή και δεν πιει νερό ο εμπλεκόμενος διαμεσολαβητής.

Οι Ασφαλιστικές Εταιρείες, που σήμερα χρησιμοποιούν ως άλλοθι είτε την Ευρωπαϊκή Νομοθεσία είτε την Τράπεζα της Ελλάδας και δεν συμφωνούν να δώσουν αέρα αισιοδοξίας στο επάγγελμα βάζοντας στον χώρο νέους επαγγελματίες διαμεσολαβητές, θα μαραζώσουν και θα στραφούν υποχρεωτικά και σε κανάλια που δεν θα διαμεσολαβούν φυσικά πρόσωπα, αλλά μηχανές πληροφόρησης.

Το επάγγελμα γερνάει! Δείτε πόσοι είναι οι υποψήφιοι στη διαμεσολάβηση, σε κάθε εξεταστικό κέντρο για το πιστοποιητικό τύπου Α –χιλιάδες– και πόσοι τελικά μένουν, ύστερα από ένα, δύο, τρία, πέντε, επτά χρόνια.

Η γραμμή είναι φθίνουσα και ο λόγος είναι ένας: ο διαμεσολαβητής, για να μείνει στον χώρο, είτε πρέπει να εμπνευστεί είτε πρέπει να έχει τεράστια ανάγκη επιβίωσης. Άρα, δημιουργούμε μια κοινωνία  “πωλητών” που, για να δουλέψουν, αντί για όραμα έχουν μια θηλιά στον λαιμό τους.

Ο ασφαλιστής, για να αποδώσει, χρειάζεται ορίζοντα δημιουργίας και όχι αντηρίδες και αναχώματα.

Πώς μπορεί μια ασφαλιστική εταιρεία, που αποτελείται κατά βάση από πράκτορες και μεσίτες, να συνεργάζεται αγαστά και με τραπεζικά συμφέροντα;

Ποιον τελικά στηρίζει; Κι αν δεν στηρίζει τον συνεργάτη της, μήπως τον χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για να πετυχαίνει τους ετήσιους στόχους της και από άλλα κανάλια πώλησης;

Όλα αυτά κι άλλα τόσα σκέφτονται καθημερινά οι συνάδελφοι πράκτορες και μεσίτες, που κάποιοι τους θέλουν οχυρωμένους σε στρατόπεδα, με κλειστές τις διόδους επικοινωνίας, για έναν και μόνο λόγο: για να έχουν την απόλυτη κυριαρχία στο παιχνίδι.

Ο δεύτερος λόγος που σκέφτηκα να αρθρώσω όλα αυτά είναι η εκκωφαντική σιωπή από πλευράς πολιτείας στα ανελέητα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη που δέχονται καθημερινά οι πράκτορες και οι μεσίτες ασφαλίσεων σε επίπεδο φορολόγησης.

Δέχθηκα ερώτημα από συνάδελφο που πληρώνει πάνω από 25.000 ευρώ φόρο εισοδήματος και δεν μπορεί να πετύχει καμία μείωση στο φορολογητέο του εισόδημα, γιατί φορολογείται ως Ελεύθερος Επαγγελματίας, με εκκαθαριστικά μισθωτού και μηδενικές μειώσεις φόρου.

Καμία έκπτωση λόγω χρήσης μέσου μεταφοράς πρόσκτησης νέων εργασιών, καμία έκπτωση λόγω συνέπειας στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις απέναντι σε όλους τους φορείς, γενικά καμία διευκόλυνση στο έργο που παράγει και προσδίδει υπεραξία στην κοινωνία που ζούμε.

Σ’ αυτό το παιχνίδι ο χαμένος είναι ένας: ο οραματιστής Έλληνας Επαγγελματίας Ασφαλιστικός Διαμεσολαβητής.

Ακολουθήστε την Ασφαλιστική Αγορά στο Google News