Το πηδάλιο είναι ακόμα στα χέρια μας

Του Νίκου Συμεωνίδη*

Ζούμε σίγουρα ιστορικές περιόδους. Κλείνει ένας ολόκληρος οικονομικός και κοινωνικός κύκλος και ανοίγει ένας καινούριος. Μέσα σε αυτή τη “δίνη” οι  Έλληνες βρίσκονται σε αγωνία, με το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών να αισθάνεται –και δικαίως ίσως– ότι πιέζεται αφόρητα από όλες τις πλευρές.

Υψηλή και άδικη φορολόγηση, ανεργία, ακρίβεια, φόβος τρομοκρατικών ενεργειών, μεταναστευτικό με μερικώς κλειστά σύνορα, capital controls, αδυναμία προφύλαξης όποιων αποταμιεύσεων και ακίνητης περιουσίας και γενικά άκρατος αρνητισμός. Για πρώτη φορά στην ιστορία, εν καιρώ ειρήνης, χώρα του δυτικού κόσμου έχει απολέσει περίπου το 25% του Α.Ε.Π. της σε τόσο λίγα χρόνια (6 έτη).

Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα, όμως, είναι το δημογραφικό. Ο πληθυσμός γερνάει επικίνδυνα, έχοντας όντως ανέβει το προσδόκιμο ζωής πάνω από τα 80 έτη. Από την άλλη, γεννιούνται λιγότερα παιδιά, που σε συνάρτηση με την υψηλή ανεργία, προσφέρουν λιγότερα κάθε χρόνο στο αναδιανεμητικό σύστημα συντάξεων (οι εργαζόμενοι να πληρώνουν τις απολαβές των συνταξιούχων), καθιστώντας το μη βιώσιμο. Έτσι, γίνονται αναπόφευκτες οι δραματικές μειώσεις των τωρινών αλλά και των μελλοντικών συντάξεων, αλλά και η επιμήκυνση του εργασιακού βίου. Είναι χαρακτηριστική η έκφραση που ακούμε συχνά από χείλη απογοητευμένων ανθρώπων γύρω μας, ότι δεν βλέπουν κανένα ευοίωνο μέλλον. Κάποιοι μάλιστα, μεταξύ των οποίων πολλά ικανότατα και μορφωμένα άτομα, αναζητούν οικιοθελώς σε άλλες χώρες την τύχη τους.

Παράλληλα, έχει χαθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου απέναντι στους όποιους κυβερνώντες και αξιωματούχους, καθώς όποια επιλογή και αν προτιμήθηκε, η κατάληξη είναι η ίδια: αναξιοπιστία, κακοδιαχείριση, διαφθορά, παραπλάνηση και κατά συνέπεια: ύφεση, φόβος, κατάθλιψη, θυμός, σύγχυση.

Όπως και σε όλα τα πράγματα στη ζωή, όμως, υπάρχουν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Και δεν αναφέρομαι σε κάποιο ποσοστό εσωστρεφών ανθρώπων, που απλά αρνείται να δει την πραγματικότητα, ή ένα άλλο προκλητικά εκδηλωτικό σαν να μη συμβαίνει κάτι, ίσως επειδή μπορεί ακόμη. Αναφέρομαι σε αυτούς που έχουν αντιληφθεί την κατάσταση και προσπαθούν να μεταμορφωθούν, να προσαρμοσθούν στο νέο περιβάλλον και να εξελιχθούν ο καθένας στον τομέα του, ώστε να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της νέας εποχής που κυοφορείται. Είναι εκφρασμένη άποψη του γράφοντος, ότι μετά την “καταιγίδα” πάντα ακολουθεί και “νηνεμία” και όσο εντονότερη η πρώτη, ανάλογη έρχεται και η δεύτερη.

Έτσι, ο κάθε καλός επαγγελματίας του χώρου μας οφείλει, με συνεχή επιμόρφωση, αέναη δραστηριότητα και ενσυναίσθηση απέναντι στους πελάτες του, να ορθωθεί σαν ο καλός “καπετάνιος  του πλοίου τους” απέναντι στην “καταιγίδα” που αναφέρθηκε.

Η ανασφάλεια ζητάει ασφάλεια. Άρα, με ορθολογιστική προσέγγιση του κάθε πελάτη ξεχωριστά, ας προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε τα προβλήματά τους και να καταγράψουμε τις υποχρεώσεις τους, προσφέροντας τα κατάλληλα “σωσίβια” ως πέπλο προστασίας, καθώς και να αναδείξουμε τους  στόχους τους με σκοπό να τους εκπληρώσουν με τον πλέον επωφελή γι’ αυτούς τρόπο. Να τους βοηθήσουμε να διαχωρίσουν τις ανάγκες που προηγούνται, από τις επιθυμίες που έπονται. Δηλαδή, να καθορίσουν τις προτεραιότητές τους (π.χ. με μία λιγότερη έξοδο το μήνα, εξοικονομείται η ασφάλιση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ενός παιδιού το χρόνο).

Δυστυχώς, πρέπει να κατανοήσουμε ότι το κράτος από εδώ και στο εξής θα προσφέρει στους πολίτες μόνο τα υποτυπώδη στον τομέα της υγείας και της περίθαλψης αλλά και στον τομέα σύνταξης-αποταμίευσης, καθότι και έχουν εξαντληθεί οι πόροι του, αλλά παράλληλα αρνείται και τη βοήθεια που προσφέρεται από τις ασφαλιστικές εταιρείες. Επομένως, ο καθένας οφείλει στον εαυτό του και στην οικογένειά του να διαχειρισθεί τα όποια εισοδήματα ή αποθεματικά του με πολύ προσεκτικό τρόπο, βοηθούμενος από τον κατάλληλα καταρτισμένο σύμβουλο, που θα βρίσκει τις λύσεις στις ανάγκες του. Μόνο αν είναι κατάλληλα θωρακισμένος από τους καθημερινούς  κινδύνους, μπορεί κάποιος να αισθανθεί ήρεμος να παραγάγει έργο σε αυτό που ασχολείται και να καινοτομήσει, ώστε να ωφεληθεί ο ίδιος αλλά να ωφελήσει και το σύνολο. Γιατί  η προσδοκώμενη ανάπτυξη, μεταξύ άλλων, απαιτεί ομαδικό πνεύμα, αλληλοβοήθεια και, κυρίως, επαγγελματισμό.

Ας κάνουμε όλοι μαζί μία μεγάλη προσπάθεια, ο καθένας από τον χώρο του. Αξίζει τον κόπο.

Κάθε φορά που αναφέρομαι σε τέτοιες προσπάθειες, θυμάμαι εκείνο το παλιό τραγούδι:
«Από  πείσμα και τρέλα θα ζω στην έρημη χώρα, μέχρι να βρω νερό, γιατί… ανήκω εδώ».

* Ο κ. Νίκος Δ. Συμεωνίδης γεννήθηκε το 1969 και ασκεί το επάγγελμα του ασφαλιστικού διαμεσολαβητή από το 1992 σε συνεργασία με την Interamerican. Έχει  πιστοποιηθεί ως L.U.T.C.F. (Life Underwriter Training Council Fellow) σε Personal & Business Insurance, Multiline Skills Course, Corporate Ethics, καθώς και ως Financial Planner από την Achmea Academy. Διαθέτει πιστοποίηση στη Λογιστική και Χρηματοοικονομική Επιχειρήσεων, αλλά και στη Συμπεριφορική Χρηματοοικονομική από το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Είναι μέλος του Π.Σ.Α.Σ., της H.F.P.A., καθώς και του M.D.R.T.-The Premier Association of Financial Professionals.