Γ. Κασκάνης: Προς τους Μάνατζερ… και όχι μόνο της ασφαλιστικής αγοράς

Ο κ. Γιώργος Κασκάνης ρισκάρει, με τις λέξεις του, να γίνει ακόμα και “ενοχλητικός” ίσως, προκειμένου να ακουστεί δημοσίως κάτι που λέγεται όλο και πιο συχνά ιδιωτικά.

Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, μαζεύτηκαν όμως τελευταία πολλοί οι κούκοι –ή μας φαίνεται; Μας προβλημάτισαν οι σκέψεις του κ. Γιώργου Κασκάνη.
Φανερώνουν μια γνήσια αγωνία.
Δεν έχει ανάγκη ο κ. Κασκάνης ούτε την πρόκληση ούτε την προβολή. Ρισκάρει, όμως, με τις λέξεις του να γίνει ακόμα και “ενοχλητικός” ίσως, προκειμένου να ακουστεί δημοσίως κάτι που λέγεται όλο και πιο συχνά ιδιωτικά. Βραβεύουν οι εταιρείες τους άξιους, πραγματικά, συνεργάτες, εκδίδουν δελτία τύπου για τις κερδοφόρες επιδόσεις τους, είμαστε μια σπουδαία αγορά.
Είμαστε μια σπουδαία αγορά;

Του Γιώργου Κασκάνη

Ας κρατήσουν οι χοροί;!(Σαββόπουλος).
Ζω στην ασφαλιστική αγορά 30 χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια βλέπω γιορτές, ταξίδια, βραβεύσεις, πρωτιές… Είμαστε όλοι πρώτοι… σε φιέστες και γιορτές…
Δηλώσεις από επιτυχημένους… Είμαστε όλοι επιτυχημένοι…
Προτάσεις… καρότα… παντού καρότα…

Δεν είναι πρόθεσή μου να απαξιώσω τα πάντα. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν σημαντικοί άνθρωποι στην ασφαλιστική αγορά, οι οποίοι έχουν συμβάλει στο να γίνει η αγορά μας καλύτερη. Όμως, συνολικά, ας δούμε τι έχουμε καταφέρει!

Το 2010 (με το ύψος του Α.Ε.Π. να κυμαίνεται στα 270 δις) τα ασφάλιστρα αντιπροσώπευαν μόλις το 2,2% του Α.Ε.Π., σήμερα τα ασφάλιστρα αντιπροσωπεύουν το 1,8% του Α.Ε.Π. (με το ύψος του Α.Ε.Π. να κυμαίνεται στα 180 δις).

Πώς αντικατοπτρίζονται σε ουσία όλες αυτές οι επιτυχίες τις οποίες γιορτάζουμε κάθε τόσο;

Πριν την κρίση, η ελληνική κοινωνία ζούσε το… παραμύθι της. Μεγάλες συντάξεις. Ένα κράτος υπερ-προστατευτικό που δανειζόταν και μοίραζε, χωρίς μακροχρόνιο σχεδιασμό επιβίωσης!

Σήμερα, σχεδόν 10 χρόνια μετά, η κοινωνία έχει συνειδητοποιήσει ότι οι συντάξεις, η υγεία, η εξασφάλιση της οικογένειας και της περιουσίας δεν μπορεί να καλυφθεί από το κράτος και αρκετοί πολίτες έχουν πλέον λίγο-πολύ συνειδητοποιήσει ότι η ιδιωτική ασφάλιση είναι η λύση!

Και εμείς τι κάνουμε; Συνεχίζουμε να κοιτάμε το παράθυρο και όχι τον καθρέπτη. Δεν μπορείς να κάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα!

Μήπως πρέπει να δουλέψουμε διαφορετικά; Μήπως πρέπει να ξεπεράσουμε τις παλιές πρακτικές και να συγχρονιστούμε με το σήμερα;

Αλήθεια, όμως, ποιο είναι το σήμερα; Ποια είναι η παρούσα πραγματική κατάσταση;
Πιστεύω ότι έχουμε υποτιμήσει τους ανθρώπους μας. Δεν κάνουμε τα πλέον σημαντικά. Δεν τους βοηθάμε να γίνουν συνειδητοί άνθρωποι και επαγγελματίες. Αν θέλουμε να αλλάξουμε την πορεία μας, πρέπει να αλλάξουμε και τον τρόπο που σκεφτόμαστε και ενεργούμε. Πρέπει να επενδύσουμε αληθινά, και όχι μόνο στα λόγια, στους συνεργάτες μας.

Συνειδητά ικανοί

Αγαπητοί μου, ο ρόλος μας είναι να βοηθάμε ανθρώπους να γίνουν συνειδητά ικανοί και αυτό θέλει δουλειά. πρώτα από εμάς για εμάς. Προέχει να γίνουμε εμείς συνειδητά ικανοί, δηλαδή να ξέρουμε ότι, αν κάνουμε κάτι, θα πρέπει να περιμένουμε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα (αίτιο και αιτιατό). Πρέπει να σηκώσουμε τα μανίκια και να δουλέψουμε σοβαρά με τους ανθρώπους μας. Να τους βοηθήσουμε πραγματικά. Να τους σεβαστούμε. Γιατί, πιστέψτε με, ένα βραβείο, ένα χειροκρότημα, ένα χτύπημα στην πλάτη δεν αρκεί σήμερα.

Φράσεις του τύπου «τι μου έφερες;», «θα σε κάνω βασιλιά» (θα σε κάνω βασίλισσα έλεγε ο Βέγγος, πριν δεκαετίες όμως!) δεν έχουν χώρο πλέον. Οι άνθρωποι που έμειναν σε αυτόν τον χώρο απαιτούν τον σεβασμό μας και πρέπει να σταθούμε δίπλα τους με πραγματικό, ανθρώπινο ενδιαφέρον.

Παράλληλα, πρέπει να γίνουμε –όπου χρειάζεται– σκληροί. Πρέπει, πλέον, να ξεφύγουμε από την επιθυμία μας να είμαστε αρεστοί και να γίνουμε χρήσιμοι! Να βοηθήσουμε τους ανθρώπους μας να δουλέψουν στα αδύναμα σημεία τους. Να βοηθήσουμε να γίνουν πιο χρήσιμοι άνθρωποι, πιο καλοί από εμάς. Διάβασα κάπου: «Εμείς οι παλιοί όταν χαλούσε κάτι δεν το πετούσαμε».

Έχουμε κάνει λάθη

Πριν, λοιπόν, μιλήσουμε για στρατολόγηση, οφείλουμε να δώσουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους μας σαν να είναι η πρώτη τους ημέρα στη δουλειά, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ταμπέλες. να δώσουμε ευκαιρίες γιατί πραγματικά το αξίζουν και να καταλάβουμε ότι έχουμε κάνει λάθη… πολλά λάθη.

Ο manager του 20ού αιώνα έχει τελειώσει, πλέον είναι μέντορας… είναι «Άνθρωπος». Ακούγεται ότι πρέπει να κάνουμε στροφή από την πελατοκεντρικότητα στην ανθρωποκεντρικότητα όσον αφορά τη σχέση μας με τους πελάτες. Τι γίνεται, όμως, με τους συνεργάτες μας; Δεν είναι αντιφατικό να θέλουμε οι άνθρωποί μας να μη βλέπουν «πελάτες» αλλά «ανθρώπους», και εμείς να βλέπουμε τεμάχια και αριθμούς; Οι συνεργάτες μας είναι ο καθρέφτης μας. Αν τους σεβαστούμε ως ανθρώπους, θα σεβαστούν και αυτοί με τη σειρά τους τους ανθρώπους με τους οποίους συναλλάσσονται. Οι συνεργάτες μας δεν ακούνε τι λέμε. Βλέπουν τι κάνουμε!

Δεν είναι αντιφατικό να θέλουμε οι άνθρωποί μας να μη βλέπουν «πελάτες» αλλά «ανθρώπους», και εμείς να βλέπουμε τεμάχια και αριθμούς;

Συνθήματα… σημαίες, φούσκες – μπαλόνια για 2-3 ημέρες… και μετά;

Παρασύρουμε με συνθήματα και σλόγκαν τους συνεργάτες μας. Δεν δουλεύουμε, όμως, ουσιαστικά μαζί τους. Δεν επιδιώκουμε να γίνουν υπεύθυνοι επαγγελματίες, γιατί μάλλον αυτό είναι δύσκολο. Χρειάζεται πρώτα να δουλέψουμε με τον εαυτό μας σε βάθος και αυτό κουράζει.

Μήπως, τελικά, θέλουμε εξαρτώμενους συνεργάτες; Μήπως δεν θέλουμε ανεξάρτητους επιχειρηματίες; Μήπως επιδιώκουμε να τους παρασύρουμε θετικά ή αρνητικά και χαιρόμαστε όταν το πετυχαίνουμε; Ίσως έτσι αισθανόμαστε ότι γινόμαστε ηγέτες! ΛΑΘΟΣ!

Ηγέτης είναι αυτός που βοηθά τους συνεργάτες του να γίνουν καλύτεροι ηγέτες από τον ίδιο.
Ο στόχος μας πρέπει να είναι να στηρίξουμε και να εξελίξουμε την αγορά. Να βοηθήσουμε τους Έλληνες πολίτες, να τους εκπαιδεύσουμε, να λύσουμε ουσιαστικά προβλήματά τους και αυτή η συναλλαγή να γίνει έντιμα και συνειδητά. Και πώς μπορεί να γίνει αυτό, εάν δεν βοηθήσουμε τους συνεργάτες μας να είναι συνειδητοί επαγγελματίες;

Ερώτηση 1: Οι Διευθύνοντες Σύμβουλοι και τα ανώτατα διοικητικά στελέχη δεν ενδιαφέρονται για τα κέρδη και τη μακροχρόνια ανάπτυξη των εταιρειών τους; Εάν ναι, τότε γιατί συνεχίζουν μια διαδρομή που χρόνια τώρα περιορίζει την αναπτυξιακή πορεία της εταιρείας τους;

Ερώτηση 2: Δεν πρέπει να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για το πώς θα βελτιώσουμε την εικόνα μας; Για το πώς πρέπει να κερδίζουμε όλοι μας, οι πελάτες, οι συνεργάτες και οι Εταιρείες, γιατί αν χάσει ο ένας τότε θα χάσουμε όλοι;

Ερώτηση 3: Πόσους πραγματικά νέους πελάτες έχουμε τα τελευταία 10 χρόνια; Με άλλα λόγια: πόσες συντάξεις έχουμε δώσει; Πόσα κεφάλαια θανάτου; Πόσα κεφάλαια ανικανότητας; Πόσα εκατομμύρια πήραμε για επενδύσεις;

Αγαπητοί μου, εάν θέλουμε να πάμε την ασφαλιστική αγορά μπροστά, οφείλουμε να δουλέψουμε σοβαρά όλοι μας και, πάνω απ’ όλα, οι διοικήσεις.

Πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί το πιο πάνω κείμενο;
Άρθρο; Ασφαλώς, όχι!
Μανιφέστο; Ας είμαστε σοβαροί, όχι!
Είναι μια κατάθεση ψυχής ενός υπεύθυνου επαγγελματία, ελεύθερου επαγγελματία, που υπηρετεί με αίσθημα ευθύνης ανθρώπους που τον γνωρίζουν και τον εμπιστεύονται για τα υλικά τους αγαθά αλλά και για το μέλλον τους. και το βιοποριστικό και το κοινωνικό!
Ανθρώπους που τον εμπιστεύονται ως εγγυητή απέναντι και στους… μηχανισμούς ανάπτυξης του θεσμού της ιδιωτικής ασφάλισης.
Δημήτρης Ρουχωτάς